U svakom ljudskom biću postoji težnja za pozitivnom neutralizacijom onoga što stalno doživljavamo kao nesavršenost, a često potiskujemo, i što je u isto vreme i egzistencijalna usamljenost, i nesposobnost za stvaranje, ili nezadovoljena želja za onim što se naziva ljubav. Posebno je poezija verno oslikala do koje se mere ljubav može osetiti kao duševna svetlost, ili dijalektički kao goruća strast, kao topla i podržavajuća simpatija ili kao majčinski instinkt i fizički doživljaj požude.

Samo retko možemo susresti najviši aspekt ljubavi, naime kao svetlost i snagu velike razvijene duše, koja može obgrliti tugu čovječanstva i koja zrači snagom svesnosti – u bezgraničnom žaljenju – kako bi ljudi prepoznali put prema istinskom životu, a to je ljubav, jedinstvo svega i stvaralačka sposobnost.

Samo je nekolicina ljudi u potrazi za tim svetlom ljubavi istinskog ispunjenja. Ponekad se događa da u privlačnosti ljubavi između dvoje ljudi vibrira i svest o reinkarnaciji prijašnjih karmičkih veza, ili čovek može doživeti da mu na život, a posebno na njegove osećaje ljubavi, utiču kosmičke veze.

Usled cikličkog zračenja uticaja meseca dižu se osećaji koji vode stvaranju novoga života. Posebno se izdvaja Venera kao planeta čija zračenja utiču na srce gde se mogu razbuktati astralne vatre, pa isto tako i ugasiti, ako je vatra ljubavi isključivo dijalektička igra etra. Bez mudrosti, želja za iskustvom ljubavi može dovesti do tragedije. Slatkoća osećaja svojstvenih dijalektičkom svetu može se okrenuti u gorku suprotnost kada se pojave suprotne posledice od očekivanih. Sažižuća vatra astralne igre snaga tada ostavlja za sobom sprženu ličnost, ili promene od strastvene ljubavi do gorke mržnje usled razočaranja. Kada uticaji Venere deluju isključivo kao strast, odnosno kada nisu u suglasju s glavnim čovekovim ciljem u planu stvaranja, razvija se samo ljubomora i nagon za uništenjem.