Cilj čovekovog života je moguće tumačiti iz ugla filozofije, religije, psihologije, ili nekog drugog misaonog sistema. Naš pristup datoj temi ne možemo smestiti u okvire ni jednog od njih. On takođe ne može biti definisan ni terminima ezoterijski, mistički, hermetički itd, niti smo, u određivanju formulacije cilja života, onako kako ga mi doživljavamo i vidimo, mogli da se opredelimo za neko od rešenja u moru postojećih, kao što su:

“Biti jedno sa Bogom.”
“Ostvariti Boga u sebi.”
“Spoznati Boga u sebi.”
“Biti u jednosti sa Bogom.”
“Biti jedno sa Stvaraocem.”
“Ostvariti Stvaraoca u sebi.”
”Samoostvariti se.”
“Autotranscendencija.” (“Samoprevazilaženje.”)
“Spoznati sebe.”
“Biti Stvarnost.”
“Biti ono što jesmo.”
“Spoznati stanje: ja sam onaj koji jesam.”
“Spoznati Istinu.”
“Spoznati Ljubav.”
“Probuditi se.” 

Svaka od navedenih sintagmi je kao definicija svrhe života unekoliko prihvatljiva, jer u manjoj ili većoj meri odražava istinu. Međutim, ni jedno određenje ne uspeva da izađe izvan okvira uma koji ga je odredio kao reakciju na spoznanje svrhe života, te tako ostaje subjektivan i nedovoljno jasan koncept da bi bio uzet kao sveobuhvatan. Sve i da je genijalan, opis Genija ostaje samo opis. Upravo ograničene mogućnosti uma kao manifestacije Svesti i nas ograničavaju u iznalaženju optimalnog rešenja, a pošto nismo hteli da povećavamo spisak neoptimalnih za još jedan – samo da bismo imali “svoju” definiciju, ostavljamo odgovor ne-definisanim.
Činilo nam se da je to jedino što nam preostaje, jer definisati znači dati konačno pravilo, krajnji zaključak, a mi ga, na nivou uma, ne vidimo. Stanovište dato u knjizi – da je svrha-cilj čovekovog života: Doseći stanje jedinstva sa Stvaraocem, Jednosti sa Stvarnošću, odnosno Bogom..., treba stoga posmatrati isključivo kao lično spoznanje prepričano u vidu nužno sugestivnog – predloška, a ne kao sročen plod intelektualne spekulacije u vidu sugestivno nužne – definicije.
Ne uslovljavajući dakle slovima inteligencije nedvojbeni odgovor na pitanje – Šta je životna svrha?, ostavljamo na tom mestu prazan prostor, a tragalac treba u njega sam da upiše svoj nemi, definitivni odgovor, kao plod oslovljavanja Boga molitvom zahvalnosti, a potom i svim drugim molitvama u meditaciji.

Pitanje svrhe (cilja) života otvara i niz drugih pitanja, kao što su: Ko sam ja?, Šta je čovek?, Šta je život?... S obzirom da se odgovori svojim suštinskim delom nalaze “izvan uma”, nemoguće ih je dati u celini. Ono što u nekoj meri jeste moguće je ukazivati na procese koji se odvijaju “u čoveku”, “preko čoveka” ili “uz pomoć čoveka”. Da bi te procese bolje shvatili, potrebno je objasniti izraze “Stvarnost”, “Stvaralac” i “SVE”.

“Stvarnost” – reč koju koristimo u istom značenju kao i reč Bog; ne odnosi se na svet koji percipiramo ili na drugi način doživljavamo (na primer, vidljivi i nevidljivi Kosmos, inteligencija, znanje, rođenje, smrt i sl.), nego na nešto što je “izvan” i “iznad” toga, neprolazno, neotkriveno, neiskazano, nedefinisano...

Izraz “Stvaralac” – izveden kao jedan od aspekata Boga (Stvarnosti), a na osnovu posmatranja njegovih manifestacija; izvor je Svekolikog Stvaranja.1) Na ovaj način gledano, ne stoji znak jednakosti između Boga i Stvaraoca.

Pojmovi “Stvarnost” i “Stvaralac” čine nam se pogodnim da njima razlučimo neprolaznu Istinu kojoj težimo od prolazne pojavnosti u kojoj živimo. “SVE”, ili “Beskonačno SVE”2) upotrebili smo da opišemo sve manifestacije Stvaraoca, ali i Stvarnosti. Taj izraz možemo bliže definisati njegovim ispoljenjima: Beskonačno Postojanje, Beskonačna Svest i Beskonačno Stvaranje, odnosno Ljubav, Znanje i Moć.

Nastavice se...( ili: nastavite...)

---